هروئین چیست

هروئین یکی از مشتقات مرفین است که در سال ۱۸۷۴ توسط یک دانشمند انگلیسی به نام رایت کشف شد. در سال ۱۸۹۰ میلادی یک دانشمند آلمانی به نام درسر با همکاری چند دانشمند دیگر مطالعاتی روی هروئین انجام دادند و آن را برای معالجه مبتلایان به سل و سایر بیماری های تنفسی به کار بردند. کاشف هروئین به زودی متوجه خطرات آن و گرفتاری آن به هروئین که بیش از مرفین بود گردید و در مجلات پزشکی ۱۸۹۹ هشدارهای لازم داده شد و در سال ۱۹۱۶ بیمارستان های آمریکا به تدریج از مصرف هروئین به عنوان یک دارو خودداری نموده و از کتاب دارویی آن سال ها حذف و ساخت آن در دنیا ممنوع شد.

هروئین که در زبان عامیانه به نام های گرد ، جنس و هری شناخته شده از نظر ظاهری شبیه شیر خشک است ، مزه تند و تلخی دارد و زمانی که بین دو انگشت مالیده می شود از بین می رود. البته در بازار قاچاق بر حسب کیفیت به رنگ های زرد ، قهوه ای و قرمز نیز مشاهده می شود. هروئین را در صورتی که روی یک ورقه قلع و یا زر ورق بریزیم و آن را حرارت دهیم در حرارت ۱۷۰ درجه سانتی گراد ذوب شده و مانند گلوله ای جیوه ای شروع به لغزش و تکان خوردن می نماید.

هروئین را به روش های مختلف از جمله تدخین به وسیله زر ورق ، استنشاقی و تزریق مصرف می کنند. در روش تدخین ، هروئین را روی زر ورق سیگار می ریزند و از زیر با دستمال کاغذی لوله ای شده و یا تکه های مقوای باریک که با کبریت آتش زده شده باشد ، کمی حرارت می دهند و دود حاصل را از راه دهان بالا می کشند.  گاهی هروئین را با باربیتورات ها ترکیب نموده و تدخین می کنند که به "شکار اژدها" معروف است. وجود تکه های دستمال کاغذی لوله شده نیمه سوخته یا تکه های باریک مقوا و یا زر روقی که رویه آلومینیومی آن سیاه شده باشد علامت مصرف تدخینی هروئین است.

در روش استنشاقی که معمولاً توسط معتادان غیر حرفه ای استفاده می شود ، هروئین را روی کاغذ صافی می ریزند و با استفاده از اسکناس لوله شده آن را از طریق بینی بالا می کشند. در روش تزریقی هروئین را با آب لیمو ، جوهر لیمو یا قرص ویتامین C در قاشق حل می کنند و کمی حرارت می دهند و سپس از طریق سرنگ به زیر جلد یا داخل ورید تزریق می کنند. استنشاق هروئین به جای تزریق آن به طور فزاینده ای در حال گسترش است. به نظر می رسد که جوانان به اشتباه باور دارند که با استنشاق ، خطر اعتیاد کاهش می یابد ، اما این تفکر مشکل آفرین است زیرا ممکن است میزان مصرف را افزایش دهد. با این حال هنوز هم تزریق شایع ترین شیوه مصرف هروئین است.

پلیس بین المل یا اینترپل هروئین را از نظر خلوص به چهار دسته تقسیم کرده است :

دسته اول همان مورفین است که بیشترین ناخالصی را دارد.

دسته دوم با خلوص ۳ تا ۷ درصد است که به هروئین خیابانی مشهور است و معمولاً شیر خشک ، شکر یا جوش شیرین را با آن مخلوط می کنند و به فروش می رسانند.

دسته سوم با میزان خلوص ۶۰ تا ۷۰ درصد است که به هروئین آزمایشگاهی معروف بوده و به قصد فریب معتادان از آن به عنوان کراک یاد می کنند.

دسته چهارم با خلوص بالای ۹۵ درصد به هروئین تزریقی معروف است که به آن هروئین کریستال می گویند و به عنوان داروی ترک اعتیاد معرفی می کنند. این استدلال را می کنند که هروئین کراک و کریستال توانایی فرد را در ترک مواد افزایش می دهد ، این استدلال کاملاً غلط است زیرا این ماده نه تنها در درمان مواد نقشی ندارد ، بلکه خود اعتیادآور است.

هروئین در صورت تزریق ، بسیار سریع در طی چند ثانیه به مغز می رسد. احساس شعف و رعشه یا سرخوشی فوری در افراد ایجاد می کند که برخی آن را یک حالت برافروختگی گرم پوست و احساس شدیدی مانند به ارگاسم رسیدن تمام بدن توصیف می کنند. کسانی که هروئین را استنشاق می کنند ، می گویند با این کار همه مشکلات خود را فراموش می کنند و از گرسنگی ، درد یا امیال جنسی خود هیچ خبری ندارند. به دنبال احساس سرخوشی ، چرت زدن را شروع می کنند ، خستگی ، تنش و اضطراب کاهش می یابد و احساس بی کفایتی جای خود را به احساس آرامش می دهد.

احساس سرخوشی و کاهش اضطراب باعث تداوم مصرف هروئین می شود. با این همه هروئین ، بسیار اعتیادآور است ، حتی مصرف کوتاه مدت آن نیز وابستگی جسمی می آورد. پس از آن که فرد مدتی به تدخین یا استنشاق هروئین پرداخت به تدریج تحمل پیدا می کند و دیگر از شیوه مصرف آن اثر مطلوب را بدست نمی آورد. سپس برای ایجاد همان نشئه اولیه به تزریق زیرجلدی و سپس وریدی روی می آورد. بسیاری از معتادان به هروئین ، می گویند تا وقتی جانشینی برای دنیای خوشی که هروئین می تواند به آن ها بدهد پیدا نشود نمی توانند آن را کنار بگذارند زیرا ترک هروئین بسیار دشوار است.