نخستین متونی که در آن به عصاره خشخاش اشاره شده است به قرن سوم میلادی برمیگردد اما پزشکان عرب این ماده را می شناختند و به غرب معرفی کردند که به عنوان داروی ضد اسهال بکار می رفت. ابوعلی سینا و رازی نخستین پزشکانی هستند که افعال و خواص تریاک را به طور کامل تعریف و تفسیر نموده و این دارو را وارد درمان کرده اند. در قرن هجدهم تدخین افیون در غرب رایج شد ولی مشکلات آن هرگز قابل مقایسه با سوء مصرف الکل نبود.

باورهای ناصحیح انرژی زائی، افزایش قدرت جنسی و اینکه مثلا بعد از پنجاه سالگی ضرری ندارد، متاسفانه در فرهنگ ما ریشه دوانیده و نیاز به کار فرهنگی و آگاه سازی دارد.

دو اثر مهم مواد مخدر، اثر ضد درد(مصارف پزشکی و قانونی ماده) و اثر بر خلق و ایجاد نشئه است که مصارف غیر قانونی ماده را پدید می آورد. تلاش سال های متمادی پژوهشگران در ساخت شبه افیونی که ضد درد باشد و نه اعتیاد آور، متاسفانه تاکنون با ناکامی روبرو شده است. اما این تلاش ها به ساخت آگونیست- آنتاگونیست ها و نیز آنتاگونیست های مواد افیونی منجر شد، شیوه های درمانی را گسترش داد و به درک روشن تر مکانیسم عمل افیونی منتهی شد.

 

آگونیست های مواد افیونی اثری مشابه تریاک در بدن ایجاد میکند:

  • مواد افیونی طبیعی: تریاک، مورفین، کدئین و …
  • مواد افیونی نیمه صناعی: هروئین
  • مواد افیونی صناعی: متادون، مپریدین، دی فنوکسیلات و ..

 

آثار فیزیولوژیک مواد افیونی

مورفین و اغلب آگونیست های آن اثر خود را از طریق گیرنده اعمال می کنند. این داروها سیستم های فیزیولوژیک گسترده ای را تحت تاثیر قرار می دهند. ایجاد بی دردی می کنند. خلق را تحت تاثیر قرار می دهند، رفتار پاداش دهنده دارند. همچنین بر سیستم تنفسی، قلبی و عروقی، گوارشی و عملکردهای غددی موثرند.

آگونیست های گیرنده تتا نیز در حیوانات ضد دردهای قوی هستند موارد منفرد از سودمندی آنها در انسان نیز به اثبات رسیده است. مانع اصلی در مصارف بالینی این گروه، عدم عبور از سدخونی مغز و ضرورت مصرف داخلی نخاعی آنها است.

نظر بدهید