آمفتامین ها به عنوان محرک های دستگاه عصبی مرکزی هستند که سبب افزایش بیداری و کاهش احساس خستگی و کسالت می شوند. علاوه بر آمفتامین ها و کوکائین ، مواد محرک در قهوه ، چای ، سیگار ، نوشابه های غیرالکلی ، شکلات و در بسیاری از داروهای غیر تجویزی یافت می شود. اگر این مواد را نیز به حساب بیاوریم باید بگوییم مواد محرک تاکنون رایج ترین مواد روان گردان هستند.

آمفتامین ها شامل موادی مانند آمفتامین یا بنزدرین ( Benzedrine ) ، مت آمفتامین و ریتالین ( Ritalin ) است. آمفتامین نخستین بار در سال ۱۸۸۷ تولید شد. در سال ۱۹۳۲ به عنوان یکی از داروهای استنشاقی برای رفع آسم و در سال ۱۹۳۷ برای درمان حمله خواب ( Narcolepsy ) ، افسردگی و بی حسی معرفی شد. دانشجویان با هدف بیدار ماندن در مواقع امتحان ، ورزشکاران برای فعالیت های بیشتر و رانندگان کامیون در سفرهای طولانی از این ماده استفاده می کردند. در جنگ های داخلی اسپانیا ترکیبات آمفتامین در کوله بارهای سربازان یافت می شد و طی جنگ دوم جهانی ، طرفین جنگ از این ماده برای دادن انرژی و مقاومت سربازان خود استفاده نمودند. سربازان انگلیسی و چتربازان آلمانی برای توانایی در ادامه جنگ و انرژی بیشتر از ان استفاده می کردند. در ژاپن نه تنها از ترکیبات آمفتامین برای افزایش انرژی در جنگ های طولانی استفاده می شد ، بلکه در کارخانجات نیز برای افزایش بازدهی کار مصرف می شد. مصرف آن در ژاپن به حدی زیاد بود که در سال ۱۹۴۵ حدود یک و نیم میلیون ژاپنی به این مواد معتاد بودند. البته وقتی عوارض این مواد مشخص تر شد دولت ژاپن مبارزه سختی علیه مصرف این مواد را آغاز کرد که موفقیت آمیز گزارش شد.

آمفتامین ها به صورت خوراکی ، کشیدن از طریق بینی یا تزریق درون وریدی مصرف می شود. یکی از اصلی ترین آمفتامین ها همان شیشه است که مضرات زیادی داشته و تاثیرات مخربی بر روی جسم و روان فرد مصرف کننده می گذارد. ترک شیشه کاری دشوار است و می بایست در یک مرکز ترک اعتیاد معتبر و تحت نظارت افراد متخصص و باتجربه انجام شود. تأثیر آن با مصرف خوراکی معمولاً طی یک ساعت ظاهر می شود. تحمل در برابر تأثیر آمفتامین ها به سرعت بروز می کند. اگر تحمل به حدی برسد که فرد از مصرف خوراکی آن دیگر تأثیر نبیند ، اغلب به تزریق داخل وریدی روی می آورد. مصرف مقدار زیاد آمفتامین به صورت داخل وریدی بلافاصله احساس خوشایندی ایجاد می کند و به دنبال آن احساس برافروختگی و ناراحتی دست می دهد که تنها راه رفع آن تزریق مقداری دیگر آمفتامین است. اگر این روال مصرف طی یک دوره چند روزه هر چند ساعت یک بار تکرار شود به حالت خماری می انجامد و بعد از آن خوابی عمیق و سپس یک دوره خمودگی و افسردگی است. مصرف کننده آمفتامین برای رهایی از این ناراحتی ممکن است به الکل یا هروئین روی آورد.

نشانه های بالینی و عوارض مصرف آمفتامین ها

آثار مصرف آمفتامین ها معمولاً یک تا دو روز طول می کشد. این آثار عبارتند از :

– تغییرات رفتاری یا روانی ( سرخوشی ، اضطراب و بی قراری ، عصبانیت ، اختلال قضاوت )

– افزایش ضربان قلب

– اتساع مردمک

– تغییرات فشار خون

– لرزش بدن

– تهوع و استفراغ

– اختلال عملکرد شغلی و اجتماعی

نشانه ها و عوارض مسمومیت با آمفتامین ها

– خونریزی مغزی در اثر افزایش شدید فشار خون

– شوک ناشی از افت شدید فشار خون

– افزایش شدید درجه حرارت بدن

– بی نظمی ضربان قلب

– دلیریوم ( Delirium )

– تشنج

– اغماء و مرگ

نشانه ها و علایم ترک آمفتامین ها

نشانه های ترک در روز دوم تا چهارم پس از قطع ماده به اوج خود می رسد و در طول یک هفته فروکش می کند. این نشانه ها عبارتند از :

– خستگی و افسردگی

– اضطراب و بی قراری

– دیدن خواب های ناخوشایند

– بی خوابی یا پرخوابی

– افزایش اشتها

– کندی یا تحریک روانی-حرکتی

بر اساس ملاک های انجمن روانپزشکی آمریکا وجود حداقل دو مورد از نشانه های ذکر شده برای تشخیص ترک آمفتامین ها کفایت می کند.

نظر بدهید