در ادامه سری مقالات "ترک اعتیاد" – آماده شدن : گذر از انکار

اولین قدم در بهبودی ، این است که اعتراف کنید یک معتاد هستید ( معتاد به مشروبات الکلی ، سیگار ، پول ، مواد مخدر ، روابط ، مسائل جنسی و یا … ). همان طور که قبل تر توضیح دادیم ، موثق ترین علامت اعتیاد ، این است که شخص با وجود نکات منفی و نتایج تخریب کننده و زیان آوری که در زندگی با آن ها روبه روست ، به اعمال و رفتار و شیوه ی زندگی کنونی خود همچنان ادامه دهد.

بزرگترین مانعی که بر سر راه شکستن انکار وجود دارد ، قبول نکردن تقصیر و نپذیرفتن نقش و مسئولیتی است که معتاد در به وجود آوردن مشکلات خود دارد. آن ها نمی توانند خود را به عنوان یک معتاد بپذیرند. تا زمانی که شما معتقد باشید ، معتاد فردی پست و کثیف است ، در رویارویی با اعتیاد خود دچار مشکل خواهید شد.

این باور که معتاد فردی "بد و شیطانی" است ، فقط مشکل اعتیاد را پیچیده و ماندگار می سازد. به همین دلیل ، نگاه کردن به اعتیاد با دیدی عاری از هرگونه قظاوت و داوری بسیار اهمیت دارد. بنابراین شما به عنوان یک معتاد از اعتیادی که خود به وجود آورده اید ، متفاوت هستید. به خاطر بسپارید که "شما ، خود اعتیاد نیستید" ؛ یا به عبارتی ، اعتیاد ، خود حقیقی شما نیست ، بلکه شما یا خود حقیقی شما چیزی به مراتب والاتر از اعتیاد است. حال که می دانید به خاطر دلایل قانع کننده ی بسیاری در برابر اعتیاد ، شکننده و آسیب پذیر بوده اید و از طرفی ، شما تنها کسی نیستید که چنین بوده اید ، درک و پذیرش این موضوع که شما آدم بد و شیطانی ای نیستید ، آسان تر می شود.

غوطه ور شدن در احساس گناه ناشی از اشتباه های گذشته ، مانع می شود که شما در قبال کار خود مسئولیت پذیر باشید. تا زمانی که ، در گناه اشتباه های خود غوطه ور باشید ، خود را در حلقه اعتیاد نگاه می دارید. با پذیرفتن مسئولیت خود ، دیگر نیازی نیست که انرژی خویش را صرف اگرهای بیهوده ، ( اگر آن طور می شد ، اگر آن اتفاق  نمی افتاد ، اگر … ) کنید. در عوض با پذیرفتن مسئولیت از همان لحظه می توانید سعی و انرژی خود را در جهت بهبودی به کار گیرید.

بعضی از اشخاص با احساساتی مانند احساس شکست و ناکامی ، خود را "درگیر" کرده اند و به سختی می توانند خود را از آن رها کنند. آن ها مثبت فکر کردن درباره ی خود و پذیرش خویشتن را ، چیز عجیب و غریبی می دانند. اگر شما هم ، چننین احساس و باوری داردید ، زمانی که سعی در پرهیز و قطع مصرف دارید ، نواری از خود سرزنش گری در ذهن شما شروع به خواندن می کند. مثل "شوخی می کنی ، هیچووقت نمی توانی بدون رفتار اعتیادی دوام بیاوری ، تو مثل بقیه نیستی و نمی توانی از پس برنامه ی بهبودی برآیی و …". در ابتدا این نوار به راحتی عوض شدنی نیست ؛ چرا که شاید مدت طولانی است که در ذهن شما تکرار شده و در آن ، جا خوش کرده است.

اما آگاهی از وجود این نوار و هوشیار بودن نسبت به آن ، اولین گام برای از بین بردن تأثیرهای منفی آن است. دلسوزی برای خود ، به خاطر این که بسیار آدم زخم خورده و آسیب دیده ای بوده اید و به شکل وسواس گونه ای به دنبال تغییر دهنده ی خلق بوده اید به طوری که مغلوب اعتیاده شده اید ، سودمند است. البته دلسوزی با ترحم فرق می کند. ترحم کردن به خود ، شخص را در حلقه و دور معیوب اعتیاد نگاه می دارد. در صورتی که دلسوزی به سرعت شخص را به طرف دوست داشتن خود هدایت می کند. زمانی که اعتیاد خود را به عنوان قوه محرکه ی مثبتی تلقی کنید ( چرا که شما را به دنبال رهایی از رنج و دستیابی به آرامش واداشته است ) ، می توانید به راحتی بپذیرید که دچار ناخوشی هستید و به بهبود آن بپردازید. معتادان در حال بهبودی به طور معمول این وضع را این گونه توصیف می کنند : "من آن آدم بد و شیطانی نیستم که در حال خوب شدن است ؛ بلکه ، فرد بیماری هستم که در حال بهبودی است".

همین که به خود اعتراف کردید گرفتار و معتاده شده اید ، آن را به شخص دیگری هم بگویید. چرا ؟ زیرا که با به مشارکت گذاشتن این راز ، باری را که بر دوش دارید ، سبک تر خواهید کرد. به مشارکت گذاشتن این راز ، آن هم با صدای بلند و رسا به بی اثر و عقیم گذاشتن انکار کمک می کند. اعتراف به این که بیمار هستید ، پذیرش این نکته است که در زندگی شما چیزی به طور معنی دار ناجور و اشتباه است ، و با این کار زمینه برای گرفتن "تصمیم های بهبود محور" فراهم می شود.

نظر بدهید