هروئین یک ماده مخدر غیرقانونی و اعتیادآورترین و سریع الاثرترین ماده افیونی است. در سال های قبل کمتر از ۳/۱ افراد وابسته به افیون در ایران مصرف کننده هروئین آنهم از نوع ناخالص بودند. متاسفانه در سال های اخیر نوع خالص آن با نام های کریستال و کرک و گاه مخلوط با کورتون وارد بازار قاچاق مواد شده است. تخمین زده می شود که قریب ۴/۱ کل افراد وابسته به افیون از این نوع استفاده می کنند. مجموع مصرف کنندگان هروئین معمولی و خالص از چهل درصد فراتر می رود لذا این ماده امروزه نه به  عنوان یک ماده ی فرعی بلکه تحت مهم ترین معضل در بین مواد افیونی باید بررسی شود. 

هروئین ( با نام علمی دیامورفین یا دی استیل مرفین) یکی از انواع افیون هایی است که از گیاه خشخاش به دست می آید. با کشیدن تیغ بر روی کاسبرگ گیاه خشخاش شیره سفیدی از آن خارج می شود که پس از خشک شدن تغییر رنگ داده و به آن تریاک گفته می شود. تریاک دارای مرفین و کدئین است که هر دو خاصیت تسکین درد دارند.

مهمترین منبع تولید هروئین خیابانی، کشورهای هلال طلایی آسیا شامل افغانستان، ایران، و پاکستان هستند. هروئین از مرفین به دست می آید و نوع خالص آن به صورت یک پودر سفید رنگ می باشد، با این حال هروئینی که امروزه برای مصارف معتادان به فروش می رسد به رنگ سفید مایل به خاکستری، زرد، و یا حتی قهوه ای یافت می شود. هروئین را معمولاً در بسته های پلاستیکی کوچک و مخروطی شکل بسته بندی می كنند و سر آن را با آتش میبندند. در این حالت آب در آن نفوذ نکرده و در مواقع خطر می توانند آنرا بلعیده و پس از دفع از آن استفاده كنند.

هروئین در ۱۸۷۴ شناخته شد و در ۱۸۹۰ به عنوان یک ضد درد قوی معرفی گردید که شاید بتواند در درمان وابستگی به مورفین مورد استفاده قرار گیرد. این ماده پنج برابر مسموم کننده تر از مورفین است. وابستگی شدید ایجاد میکند. زمان پیدایش وابستگی فیزیولوژیکی آن را کمتر از سه هفته تشخیص داده اند. خواب آوری این ماده به شدت مورفین نیست.

هروئین به شکل پودر سفید یا قهوه ایی است. در آزمایشگاه از مورفین ساخته می شود. نام های خیابانی آن اشک سیاه، اشک هدا، اشک خدا و غیره است. 

هروئین خیابانی همیشه با مواد دیگر به صورت مخلوط عرضه می شود که این مواد عبارتند از : شکر، نشاسته، شیرخشک، کینین، دیازپام، دیفن هیدارمین و غیره است و به همین علت همیشه خطر مرگ و مسمومیت آن وجود دارد.

 

شیوه مصرف هروئین
هروئین معمولا به صورت تزریقی، تدخینی، انفیه و استنشاقی مصرف می شود که رایج ترین آن شکل مصرف تزریقی است. انستیتو ملی اعتیاد (NIDA) تمام اشکال مصرف هروئین را اعتیاد آور دانسته است.

هروئین را علاوه بر کشیدن (دود کردن)، از طریق کشیدن از بینی، و یا تزریق نیز می توان استفاده نمود. اپیوئیدها برای مصارف پزشکی و اغلب به صورت قرص و یا محلول تزریقی تولید می شوند، با این حال خصوصا توسط معتادانی که به هرویین دسترسی ندارند، می تواند برای مصارف غیر پزشکی نیز استفاده شوند. متادون اغلب به صورت شربت ساخته شده و نوشیده می شود. در برخی از کشور ها از متادون به عنوان دارویی برای متوقف کردن و یا سم زدایی استفاده می شود.

اگرچه استفاده از متادون باعث کاهش یافتن برخی از نشانه های فیزیکی خماری ناشی از اعتیاد به هروئین می شود، اما نه عوارض روانی بیماری اعتیاد را کاهش می دهد، و نه ریشه اصلی مشکل را از بین می برد. در بین معتادان به هروئین، متادون به عنوان ماده ای معروف است که سم زدایی آن به نسبت هروئین مشکل تر می باشد. 

 

آثار سریع هروئین در بدن
راش یک حالت لذت سریع توأم با گرگرفتگی، احساس خشکی دهان، احساس گیجی، سنگینی در انتهاها و خارش شدید است که ممکن است با تهوع و استفراغ همراه باشد.

پس از اثر اولیه، احساس گیجی به مدت چند ساعت و تیرگی عملکرد روانی، فروکش کردن درد و کاهش کارکرد قلب و ریه گاه تا حد مرگ ممکن است ایجاد شود. هروئین بلافاصله بعد از تزریق با استنشاق، از سد خونی مغز عبور کرده و در مغز به مورفین تبدیل شده و سریعا به گیرنده های افیونی می چسبد.

شدت راش بستگی به مقدار مصرف و سرعت ورود ماده به مغز و اتصال به گیرنده ها دارد. اعتیاد آوری خاص هروئین به خاطر همین سرعت ورود به مغز است.
اعتیاد یک بیماری مزمن عودکننده است که با رفتار داروجویانه اجباری و با تغییرات عصبی شیمیایی و ملکولی در مغز مشخص می شود. مصرف کنندگان هروئین در ادامه وابستگی، به تدریج وقت و انرژی بیشترین صرف کسب و مصرف دارو می کنند. برای یک معتاد هدف اولیه زندگی جستجو و مصرف ماده است.
وابستگی جسمی یا دوزهای بالاتر ایجاد می شود و با پیدایش وابستگی جسمی بدن به وجود دارو تطابق می یابد و با کاهش ناگهانی، سندرم ترک پدید می آید.
سندرم ترک هروئین چند ساعت پس از قطع مصرف ماده به وجود می آید. علایم سندرم ترک عبارت اند از : بیقراری، دردهای عضلانی و استخوانی، بی خوابی، اسهال، استفراغ، سیخ شده موها (حالت بوقلمون سرد)، حرکات پاها.
اوج سندرم ترک بین ۲۴ تا ۴۸ ساعت پس از آخرین مصرف می باشد و پس از یک هفته فرو می نشیند. معهذا در بعضی از بیماران علایم سندرم ترک چند ماه ادامه می یابد. سندرم ترک در فرد بالغ سالم کشنده نیست، گرچه برای جنین زن حامله می تواند کشنده باشد.

 

 

عوارض و تاثیرات مصرف هروئین
هروئین و سایر افیون ها دارای خاصیت آرام بخشی بوده و سیستم عصبی بدن را مختل می کنند. مصرف این افیون ها سرعت عملکرد بدن را کاهش داده و دردهای جسمی و روحی را به طور موقت از بین می برد. تاثیرات هروئین در بدن بلافاصله پس از مصرف آغاز شده و بسته به نحوه و میزان مصرف آن تا چند ساعت به طول می انجامد. برخی از این اثرات عبارتند از: احساس گرمی در بدن، احساس سرخوشی و آرامش، و از بین رفتن اضطراب و سایر احساسات ناخوشایند.
مصرف هروئین برای اولین بار احتمالا باعث ایجاد احساس تهوع و یا استفراغ می شود. ولی به تدریج و با مصرف بیشتر، این عوارض از بین می روند. مصرف میزان زیاد هروئین باعث بروز بی حسی شدید، رفتن به حالت کما، و یا حتی مرگ ناشی از اختلال در تنفس می شود.
مصرف طولانی مدت هروئین باعث به وجود آمدن حالت تلورانس شده و فرد برای رسیدن به همان لذت و سرخوشی سابق باید میزان بیشتری مواد مصرف کند. بعلاوه، همزمان با مصرف مداوم مواد، بیماری اعتیاد نیز توسعه می یابد. خماری فیزیکی ناشی از اعتیاد به هروئین علائمی مانند سرماخوردگی بعلاوه درد، لرزش، تعریق، و اسپاسم عضلانی ایجاد می کند. بسته به وضعیت جسمانی فرد، این علائم معمولا از یک هفته تا ده روز پس از قطع مصرف مواد ادامه پیدا می کنند و پس از آن به تدریج از بین می روند. اما این امکان وجود دارد که احساس ناخوشی و یا احساس ضعف در بدن برای مدت طولانی تری باقی بماند. اگرچه بسیاری از معتادان به هروئین می توانند اعتیاد خود را ترک کنند، ولی پاک ماندن روزانه و پرهیز کامل از هروئین  می تواند بسیار مشکل باشد. به همین دلیل کارکرد برنامه های ۱۲ قدمی و استفاده از حمایت انجمن معتادان گمنام یکی از موثرترین روش هایی است که می تواند به بهبودی این دسته از معتادان کمک کند.

مصرف بیش از حد هروئین می تواند عواقب مرگباری به همراه داشته باشد؛ به خصوص زمانی که معتادان پس از یک دوره پاکی، مجددا اقدام به مصرف مواد به همان میزان اولیه کرده و یا هروئین را با سایر مواد مانند الکل، آرامبخش ها، و یا سایر مواد مخدر ترکیب و پس از آن مصرف کنند. بسیاری از معتادان به هروئین، در شرایطی که دسترسی به هرویین نداشته باشند اقدام به مصرف سایر افیون ها و یا قرص های آرام بخش می کنند.
کیفیت و خلوص هروئینی که معتادان تهیه می کنند بسیار متفاوت است چراکه گاهی برای کسب سود بیشتر، مواد مختلف دیگری به آن اضافه می شود. مصرف تزریقی هروئین میزان ریسک مصرف را افزایش داده و آنها را در خطر ابتلا به بیماری هایی مانند هپاتیت و یا ایدز که بر اثر استفاده از سرنگ های آلوده مشترک ایجاد می شود، قرار می دهد. عوارض فیزیکی ناشی از مصرف بلند مدت هروئین به ندرت خطرناک می شود.

برخی از این عوارض عبارتند از: یبوست مزمن، بروز اختلال و بی نظمی در عادت های ماهانه زنان، ذات الریه، و کاهش مقاومت در برابر عفونت ها و بیماری های مختلف. در صورتی که این عوارض با رفتارهایی مانند بی نظمی در غذا خوردن، بی توجهی نسبت به وضعیت شخصی، و یا بی سرپناهی همراه شود، می تواند تاثیرات بدتری نیز داشته باشد. تزریق مکرر می تواند باعث بروز صدماتی مانند آسیب دیدگی رگ ها، بی نظمی در ضربان قلب، و یا اختلالات تنفسی شود. همچنین استفاده از افیون ها در دوران بارداری، می تواند باعث اختلال در رشد جنین، و بروز علائم خماری در نوزاد بلافاصله پس از تولد شود.

 

عوارض طبی مصرف مزمن هروئین
شامل ابتلا به ایدز و هپاتیت B و C، اندوکاردیت، آرتریت و دیگر مسائل روماتولوژیک، کلاپس وریدی، عفونت های باکتریال عروقی خونی، آبسه ها و دیگر عفونت های بافت های نرم( سلولیت و …)، بیماری های کبد و کلیه، پنومونی و سل، و ارسال لخته های خونی به ریه، کبد، کلیه و مغز می باشند.

نظر بدهید