جایگاه دارو در درمان اعتیاد به مواد افیونی

جایگاه دارو در درمان وابستگی به مواد افیونی و داروهای مورد مصرف

در سالهای اخیر با گسترش روش های درمان‌ جایگزین به عنوان انتخاب اول در درمان سوء‌مصرف مواد افیونی استفاده از در جهت گسترش انتخاب‌های درمانی در دستور کار شرکا های داروسازی و مراکز ترک اعتیاد قرار گرفته است.

متاسفانه برخی از مراکز ترک اعتیاد بصورت گسترده و بدون در نظر گرفتن شرایط بیمار نسبت به تجویز داروهای ترک اعتیاد نظیر متادون و بوپرنورفین اقدام می کنند. مصرف این داروها در بیشتر موارد، خود باعث اعتیاد و ایجاد وابستگی شده و فرد مصرف کننده نسبت به دارو واکنش نشان داده و کم کم به آن وابسته می شود.

تحقیقات نشان داده است که ترک برخی از داروهایی که در درمان اعتیاد مورد استفاده برخی مراکز قرار می گیرد از ماده مورد مصرف فرد معتاد دشوارتر و طولانی تر است و در برخی موارد امکان ترک وجود ندارد.

تجویز دارو می بایست تحت نظر پزشک متخصص و با توجه به شرایط فیزیکی و روحی بیمار صورت گیرد و در صورتی که بیمار برای ترک مواد مخدر مراجعه کرده باشد می بایست وابستگی آن به هرگونه مواد مخدر و دارو، درمان شود نه اینکه نوع ماده تغییر پیدا کند.

هدف از تجویز دارو در درمان وابستگی مواد

– سم زدایی مواد (سندرم ترک)

– درمان اختلالات همراه (افسردگی، اضطراب، پسیکوز و …)

– درمان عوارض ناشی از مصرف مواد (دلیریوم و …)

– درمان نگهدارنده، پیشگیری از عود بیماری

در این جا توجه ویژه به مرحله ی سم زدایی و درمان نگهدارنده معطوف می شود. گرچه در جای خود اشاراتی نیز به درمان اختلالات همراه یا عوارض ناشی از مصرف می شود.

سم زدایی مواد مرحله ای کوتاه اما حساس از درمان وابستگی به مواد افیونی است چرا که اگر با آمادگی کافی قبلی، درمانی زمینه ای و قبل از ایجاد انگیزه ی کافی و به شکل زودرس انجام گیرد منجر به شکست درمانی خواهد شد. گاه نیز علت شکست درمانی پروتکل درمانی ناقص ما و عدم استفاده کافی از مسکن ها و خواب آورهاست که به عدم تحمل و ترک درمان منتهی می شود.

تأکید مجدد ما بر انفرادی کردن به این خاطر است که طرح نمونه هایی از بیماران و ارائه نسخه برای آنها به این مفهوم نیست که مثلاً بیماری با ۱/۴ مثقال تریاک خوراکی نیاز به ۲۵ میلی گرم آمی تریپ تیلین دارد و … بلکه این نسخه ها صرفاً با هدف ارائه یک طرح اولیه است که باید با توجه به تمام جوانب در بیمار از جمله وضعیت خواب، اشتها، تحریک پذیری، زمینه ی سرشتی، بیماری های همراه، میزان مصرف ماده، سرپایی یا بستری بودن… انفرادی و غیرقابل پیش بینی است. چرا بیماری مثلاً با ۲ میلی گرم دیازپام به خواب می رود و بیماری دیگر با ۱۰ میلی گرم همچنان بیدار است؟ اگر هم به چرایی آن رسیدیم هرگز قادر به پیش گویی نخواهیم بود، لذا شروع محتاطانه و تدریجی درمان، یک اصل است.

متاسفانه در برخی از کلینیک های ترک اعتیاد به دلیل عدم آگاهی، برای بیماران داروهای یکسان و تکراری تجویز می شود که نه تنها به روند ترک مواد افیونی کمک نمی کند، بلکه باعث ایجاد وابستگی به دارو نیز می شود.

هر چه تعداد دفعاتی که فرد معتاد اقدام به ترک مواد نموده و با شکست مواجه شود بالاتر رود، انگیزه و روحیه خود را برای درمان قطعی از دست می دهد و از درمان خود ناامید می شود.

ما روزانه در کلینیک روانپزشکی و ترک اعتیاد دی شاهد موارد زیادی هستیم که بیمار ذکر می کند که بارها برای ترک اعتیاد اقدام نموده و با شکست مواجه شده است و سوال تعداد زیادی از بیماران این است که آیا امیدی به ترک آنها وجود دارد و آیا آنها می توانند واقعاً اعتیاد و وابستگی خود را ترک کنند؟

پاسخ ما به این بیماران این است که در صورت تکمیل روند درمان و اراده محکم برای ترک و اعتماد به پزشک متخصص امکان ترک اعتیاد وجود دارد. مرکز درمان اعتیاد دی با بیش از ۲۰ سال سابقه تجربه های موفق زیادی از درمان اعتیاد بیماران را در کارنامه ی خود دارد و همواره مفتخر بوده است که در بازگشت افراد به زندگی روزمره و عادی آنها نقش داشته است.

جهت ترک اعتیاد به مواد افیونی با مشاوران ما تماس بگیرید