ترامادول یک مسکن شبیه به تریاک است و برای کاهش درد تجویز می شود. این دارو بر روی گیرنده های مو، اوپیوئید و سیستم نورآدرنرژیک و سروتونرژیک اثر می کند. این دارو به شکل کپسول، قرص و آمپول عرضه می شود و معمولا به شکل نمک هیدروکلراید تولید می شود.

به علاوه، یکی از عوارض خطرناک سوء مصرف ترامادول، تشنج است و متاسفانه در سال های گذشته این دارو توسط افراد وابسته به مواد افیونی و افراد غیرمعتاد به شکل گسترده ای مورد سوء مصرف قرار گرفته است. بنابراین، عوارض جانبی تولید شده توسط این ماده شبیه به عوارضی که تریاک ایجاد می کند، است.

مصرف مواد افیونی، موجب درگیر شدن چندین سیستم می شود که در نهایت می تواند اثراتی جسمانی و روانی را در شخص ایجاد کند. مواد افیونی و شبه افیونی بر روی سیستم های ناقل عصبی دوپامینرژیک و نور آدرنرژیک، تاثیرات قابل توجهی را ایجاد می کند. مصرف این مواد موجب فعال شدن نورون های دوپامینرژیک در ناحیه تگمنتال شکمی که به قشر مخ و سیستم لیمبیک راه می یابند، می شود.
در واقع، مواد افیونی اثرات خود را با اتصال به انواع مختلف گیرنده های افیونی در کل بدن از جمله سیستم اعصاب مرکزی اعمال می کنند.

مغز انسان انتقال دهنده های عصبی مختلفی مانند اندورفین را تولید می کند که گیرنده ی خاصی را در مغز دارد و مستقیما مسئول دریافت اندورفین می باشد. در حقیقت، اگر شخص مواد مخدر را مصرف کند، گیرنده های اندورفین که در مناطق کناری مثل بادامه، هسته لمیده و هیپوتالاموس می باشند، این مواد را دریافت می کنند و آثار ذهنی لذت بخش ناشی از مصرف افیون ها را ایجاد خواهند کرد.

انواع مختلفی از گیرنده های افیونی شناسایی شده اند که در هر یک از حالت های پدید آمده در پی مصرف مواد افیونی، نقش دارند. مواد افیونی به عنوان تضعیف کننده در مغز اثرات تضعیفی خود را در جهت مهار سیستم های نورآدرنرژیک و کولینرژیک بر جای می گذارند. بنابراین، شخصی که مواد افیونی مصرف می کند، این مواد از یک طرف موجب کاهش سطح برانگیختگی می شوند که ناشی از کولینرژیک این مواد است که مسدود شدن گیرنده ها را باعث شده و علائمی چون خشکی دهان و یبوست و … ایجاد می کند.

اثر مواد افیونی مصرف شده بر سیستم اعصاب مرکزی بر حسب نوع محل تاثیر متفاوت است. به طور مثال، تاثیر این مواد بر بصل النخاع منجر به بروز تهوع و استفراغ، تاثیر آن بر طناب نخاعی و بر تالاموس منجر به کاهش درک درد، تاثیر آن بر دستگاه لیمبیک منجر به سرخوشی و تاثیر آن بر دستگاه شبکه ای فعال ساز و جسم مخطط منجر به تسکین می شود.
از جمله دیگر سیستم های بیوشیمیایی درگیر در وقوع پدیده ی تحمل و وابستگی به مواد افیونی، می توان از تغییر فعالیت انتقال دهنده های عصبی نام برد. به علاوه، افزایش مصرف و تداوم مصرف مواد افیونی، خود موجب افزایش مسدود شدن نورون های عصبی مغز می شود.

مصرف طولانی مدت مواد افیونی موجب تغییر در تعداد و حساسیت گیرنده های افیونی می شود و به طور طبیعی بعد از شکل گیری پدیده ی تحمل، وابستگی جسمانی و روانی نیز اتفاق می افتد و شخص وابسته برای جلوگیری از بروز سندرم محرومیت یا قطع دارو باید به طور مداوم مواد را مصرف کند. علائم ترک مواد افیونی تا زمانی که شخص این گونه مواد را به مدت طولانی مصرف نکرده باشد، با قطع آنها بسیار سریع رخ نمی دهند؛ در حالی که، اکثر افراد وابسته به مواد افیونی، سطح بالایی دارند و به هنگام قطع مصرف این گونه مواد، علائم محرومیت شدیدی را نشان می دهند.

نظر بدهید